ਉੜੀ ਓਪਰੇਸ਼ਨ: 22-23 ਨਵੰਬਰ 1947
1947 ਦੀ ਭਾਰਤ-ਪਾਕਿ ਯੁੱਧ ਦੌਰਾਨ ਦੁਸ਼ਮਣ ਦੀ ਸ਼੍ਰੀਨਗਰ ਵੱਲ ਜਾਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਨੂੰ ਨਾਕਾਮ ਕਰਨ ਲਈ ਉੜੀ ਸੈਕਟਰ ਵਿੱਚ ਦਬਦਬਾ ਬਹੁਤ ਮਹੱਤਵਪੂਰਣ ਸੀ। 13 ਨਵੰਬਰ 1947 ਤਕ, ਭਾਰਤੀ ਸੈਨਾਵਾਂ ਨੇ ਉੜੀ ਤੇ ਕਬਜ਼ਾ ਕਰ ਲਿਆ ਸੀ, ਪਰ ਦੁਸ਼ਮਣ ਫੌਜਾਂ ਨੇ ਉੜੀ -ਪੁੰਛ ਖੇਤਰ' ਤੇ ਨਿਰੰਤਰ ਦਬਾਅ ਬਣਾਈ ਰੱਖਿਆ। 22 ਨਵੰਬਰ 1947 ਨੂੰ, ਇੱਕ ਭਾਰਤੀ ਮੋਰਚੇ ਉੱਤੇ ਰਾਤ ਦੇ 10.15 ਵਜੇ 600 ਮਜ਼ਬੂਤ ਦੁਸ਼ਮਣ ਫੋਰਸ ਦੁਆਰਾ ਤੇ ਹਮਲਾ ਕੀਤਾ ਗਿਆ। ਇਸ ਹਮਲੇ ਨੂੰ 1 ਸਿੱਖ ਪਲਾਟੂਨ ਨੇ ਰੋਕਿਆ ਸੀ ਕਿਉ ਕਿ ਇਹ ਉੜੀ ਕੈਂਪ ਦੀ ਰੱਖਿਆ ਲਈ ਬਹੁਤ ਮਹੱਤਵਪੂਰਣ ਸੀ।
ਨਾਇਕ ਚੰਦ ਸਿੰਘ ਪਲਟੂਨ ਦੇ ਇਕ ਹਿੱਸੇ ਦੀ ਅਗਵਾਈ ਕਰ ਰਹੇ ਸਨ ਜੋ ਉਸ ਮਹੱਤਵਪੂਰਣ ਮੋਰਚੇ ਦੀ ਦੇਖਭਾਲ ਕਰ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਦੁਸ਼ਮਣ ਬਲਾਂ ਨੇ ਭਾਰੀ ਸਵੈਚਲਿਤ ਹਥਿਆਰਾ ਨਾਲ ਹਮਲਾ ਕੀਤਾ। ਨਾਈਕ ਚੰਦ ਸਿੰਘ ਉਦੋਂ ਤਕ ਹਮਲਾ ਰੋਕਿਆ।ਜਦੋਂ ਤਕ ਦੁਸ਼ਮਣ ਦੀ ਪਹਿਲੀ ਲਹਿਰ ਉਸਦੀ ਸਥਿਤੀ ਦੇ 25 ਗਜ਼ ਦੇ ਅੰਦਰ ਤੱਕ ਨਹੀਂ ਆਈ ਸੀ।ਅੰਦਰ ਆਉਦੇ ਹੀ ਉਸ ਨੇ ਸਾਰੇ ਐਲਐਮਜੀ, ਰਾਈਫਲਾਂ ਅਤੇ ਹੈਂਡ ਗ੍ਰੇਨੇਡ ਖੋਲ੍ਹ ਦਿੱਤੇ ਗਏ। ਦੁਸ਼ਮਣ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਹੈਰਾਨ ਹੋ ਗਿਆ ਅਤੇ ਉਸਨੇ 20 ਗਜ਼ਾਂ ਨੂੰ ਵਾਪਸ ਲੈ ਲਿਆ ਅਤੇ ਪੱਥਰਾਂ ਅਤੇ ਝਾੜੀਆਂ ਦੇ ਪਿੱਛੇ ਸਥਿਤੀ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕੀਤੀ। ਇਸ ਸਮੇਂ ਨਾਇਕ ਚੰਦ ਸਿੰਘ ਨੂੰ ਅਹਿਸਾਸ ਹੋਇਆ ਕਿ ਉਸ ਦੇ ਹੈਂਡ ਗ੍ਰਨੇਡ ਦੁਸ਼ਮਣ ਦੀ ਸਥਿਤੀ 'ਤੇ ਨਹੀਂ ਪਹੁੰਚ ਸਕਦੇ।
ਲਗਭਗ 10.30 ਵਜੇ ਨਾਈਕ ਚੰਦ ਸਿੰਘ ਦੇ ਸੂਰਬੀਰਾਂ ਤੋਂ ਨਿਰਾਸ਼ ਹੋ ਕੇ ਦੁਸ਼ਮਣ 3 ਇੰਚ ਦੇ ਮੋਰਟਾਰ ਨੂੰ ਅਮਲ ਵਿੱਚ ਲਿਆਇਆ। ਨਾਇਕ ਚੰਦ ਸਿੰਘ ਨੇ ਆਪਣੀ ਜ਼ਖਮੀ ਬਾਂਹ ਦੇ ਬਾਵਜੂਦ, ਇਸ ਮੋਰਟਾਰ ਨੂੰ ਤਬਾਹ ਕੀਤਾ। ਦੁਸ਼ਮਣ ਅਜੇ ਵੀ ਖੱਬੇ ਪਾਸੇ ਦੇ ਪਰਦੇ ਦੇ ਪਿੱਛੇ ਸਥਿਤੀ ਵਿਚ ਸੀ। ਕਿਉਂਕਿ ਆਟੋਮੈਟਿਕ ਅਤੇ ਰਾਈਫਲ ਅੱਗ ਕਾਰਗਰ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਨਾਈਕ ਚੰਦ ਸਿੰਘ ਆਪਣੀ ਖਾਈ ਵਿਚੋਂ ਬਾਹਰ ਆਇਆ ਅਤੇ ਗ੍ਰਨੇਡ ਸੁੱਟਣੇ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤੇ। ਹਾਲਾਂਕਿ, ਇਸ ਦੁਰਲੱਭ ਪ੍ਰਦਰਸ਼ਨ ਦੇ ਦੌਰਾਨ, ਨਾਈਕ ਚੰਦ ਸਿੰਘ ਨੂੰ ਦੁਸ਼ਮਣ ਦੇ ਐਲ ਐਮ ਐਮ ਦੀ ਅੱਗ ਨਾਲ ਉਹ ਸ਼ਹੀਦ ਹੋ ਗਿਆ। ਭਾਰਤੀ ਮੋਰਟਾਰ ਦੀ ਤਬਾਹੀ ਨੇ ਦੁਸ਼ਮਣ ਨੂੰ ਨਿਰਾਸ਼ ਕੀਤਾ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਹੋਰ ਹਮਲਾ ਨਹੀਂ ਕੀਤਾ। ਨਾਈਕ ਚੰਦ ਸਿੰਘ ਦੀ ਸ਼ਾਨਦਾਰ ਕਾਰਵਾਈ ਨੇ ਪਿਕਟ ਨੂੰ ਬਚਾਇਆ ਅਤੇ ਦੁਸ਼ਮਣ ਦੇ ਅੱਗੇ ਵਧਣ ਤੋਂ ਰੋਕ ਦਿੱਤਾ।
ਨਾਇਕ ਚੰਦ ਸਿੰਘ ਨੂੰ ਉਸਦੀ ਸਪੱਸ਼ਟ ਬਹਾਦਰੀ, ਲੜਾਈ ਦੀ ਭਾਵਨਾ ਅਤੇ ਸਰਵਉਚ ਕੁਰਬਾਨੀ ਲਈ ਮਰਨ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਮਹਾ ਵੀਰ ਚੱਕਰ ਨਾਲ ਸਨਮਾਨਿਤ ਕੀਤਾ ਗਿਆ।
No comments:
Post a Comment